Wat zou er gebeuren als je mag opschrijven wat je wil? Als je mag schrijven zonder regels? Zonder bang te zijn voor die rode pen? Zonder innerlijke criticus die denkt ‘is het raar of stom wat je schrijft’? Wat zou er dan uitkomen?

 

In de basis is schijven gewoon een manier om op papier over te brengen wat je écht wil zeggen. Aan een ander, of aan jezelf. 

 

Schrijven is ook een hele krachtige manier om iets over jezelf te weten te komen. Er achter te komen wat je wil, wat belangrijk voor je is, wat er leeft. Om te vertrouwen op je eigen wijsheid. Om je uit te drukken, en je te helpen bij je volgende stap. En dan is het eigenlijk helemaal niet belangrijk of dat in correct Nederlands gebeurt.

 

Dus wat zou er gebeuren? Als je mag schrijven zonder barrières? Als de woorden uit je pen mogen stromen? Misschien blijkt de jongen met dyslexie wel een fantastische verhalenverteller te zijn. Schuilt er in het verlegen meisje een poëtische woordkunstenares. Lucht de druktemaker met concentratieproblemen zijn hart op papier. En komt de eeuwige twijfelaar door te schrijven wel tot een besluit.

 

Wat als je de ruimte krijgt om fouten te maken? Wat is dan het resultaat? Vertrouwen… rust… inzicht… creativiteit, lef, trots… ? 

 

Ik ben ervan overtuigd dat flowschrijven, expressief schrijven, veel kan betekenen voor je educatieve én persoonlijke ontwikkeling.

In de klas, collegezaal, of op het werk. In een veilige setting, waar niks moet, en alles mag. Van ‘moeten’ naar ‘moed’ om op je eigen wijsheid te leren vertrouwen.